به ما آموخته اند که با مشاهده بهار زیاد قیامت را یاد کنیم زیرا همان گونه که درخت به ظاهر مرده، سبز شده و شکوفه می‌دهد، انسان‌ها نیز روزی مجددا برانگیخته خواهند شد و همان گونه که بهار به سرعت به خزان و خزان سریعا به بهار بعد می‌رسد، ما نیز به سرعت مراحل حیات و ممات را تجربه خواهیم کرد.
لسان الغیب حافظ شیرازی، راز بزرگی را در ابیات فوق بیان می‌کند که اگر آن را بفهمیم با آرامش و نشاط زندگی می‌کنیم. ابتدا می‌گوید قدر لحظات خوش را بدان.
ولی افسوس که بسیاری از بیماران لحظات خوش خود را هم درک نمی‌کنند. چون در آن لحظات یا در غصه گذشته و یا در اضطراب آینده به سر می‌برند.
حافظ در ادامه می‌گوید: حواست باشد، عمر تو به یک مو بند است.
کرونا این واقعیت را امروز برای ما ملموس تر کرده است.
حال که چنین است، اگر قرار است غصه بخوری، غصه خودت را بخور نه روزگار و نه این و آن.
اسم این را خودخواهی نگذارید که عین آموزه های قرآن است.
قرآن در آیات متعدد به ما می آموزد که هر کس در گرو اعمال خویش است. هر کس باید به حساب خود رسیدگی کند.
«یا ایها الذین آمنوا علیکم انفسکم» سوره مائده آیه ۱۰۵
اما باز متأسفانه امروز شاهد خیل عظیم بیماران اعصاب و روان هستیم که بر سر غصه همسر و فرزند و نوه و… خود را پیر کرده‌اند. غصه این را نمی‌خورد که عمرش دارد سپری می‌شود! و غصه نمی‌خورد که در روز حساب وقتی به او می‌گویند تو چه کاره بودی که می‌خواستی به جای خدا بنشینی و تقدیر زن و بچه و فامیل خودت را آن گونه که دوست داری رقم بزنی؟
بیایید امسال این دو درس قرآن را از حافظ بگیریم:
۱. هر وقت خوش که دست دهد مغتنم شمار
۲. غمخوار خویش باش غم روزگار چیست
